Peter – Waarom ik mensen wil helpen met hun huis

Door: Peter Viveen | Linkedin

Auteur van het Verbouwboek

Oud bestuurslid van de Young NVBK

Bekend van: SBS6/ Financiële Telegraaf/ Vereniging Eigen Huis/ Westland Bank/ Editie NL

Interview Financiële Telegraaf

In onderstaand artikel uit de Financiële Telegraaf lees je onze mening hierover:

Waarom ik doe wat ik doe
Wellicht vind je het interessant om het verhaal te lezen waarom ik doe wat ik doe.

Ik hou echt van huizen, hoe ouder en bouwvalliger hoe beter.
Dan kan ik namelijk veel verbeteren 😉

Als je een hekel hebt aan verbouwen, dan begrijpen wij elkaar.

Nu mijn huis helemaal af is heb ik een hekel aan die muur schilderen nu het na jaren wat smoezelig wordt.

Ik begin liever opnieuw in een ander huis.

Het begon lang geleden toen ik nog nooit van Netflix, Tesla of zelfs Apple had gehoord.

Als manneke van 8 jaar speelde ik altijd buiten, gamen was niet echt iets voor mij.

In huis was slechts 1 telefoon met vast nummer en die hoorn zat met zo’n wokkeldraad aan de telefoon vast.

Hutten bouwen, dat was het!
Het begon onschuldig met wat appelkratjes opstapelen en dekens erover. Samen met vrienden maakte ik zo onze hut..

Hier beleefden we spannende tijden, het was ons paleis en fort tegelijk. Vanuit hier gingen we avonturen tegemoet.

Nou ja, we aten in de tent hut onze snoepzak leeg.

Harry-hamer
Als snel was een doek en kratje niet meer voldoende. Ik wilde hout, spijkers en een Harry-hamer vasthouden.
De Harry-hamer is geen echt woord, wij hebben die verzonnen…
Omdat het nodig was.
Je kent vast wel de hamer waarmee je spijkers met de gebogen achterzijde uit een plank kunt trekken, toch?

Officieel heet het een klauw-hamer, maar wisten wij veel.

Wel hadden we hem veelvuldig nodig omdat de hutten steeds verbouwd werden en er dus vaak een plank vanaf gehaald moest worden voor de aan- of opbouw.

Wij hadden zo’n hamer en een normale (goedkope) hamer. Harry was een buurman met een grote kuif. Net zoals Lucky Luke.

Dus wij noemden de gebogen-achterzijde-hamer de Harry-hamer.

Mobe
We hebben eenmaal een ondergrondse hut gebouwd, die was leuk maar natuurlijk wel superdonker met al die grond eroverheen en we hadden ook een ontluchtingsbuis en veel schimmel binnen 😉

Ik zou een spreekwoordelijke moord doen om die geur binnenin nog eens te ruiken. Echt super muf, aarde-achtig en mystiek. Kinderdromen en –avonturen zijn fantastisch….

Omdat al die kaarsen in het ondergrondse paleis snel opbranden en het toch echt niet zo veilig was (ik hoorde toen voor het eerst over koolstofmonoxide zoals soms ook bij slecht geïnstalleerde CV ketels aan de hand is) zijn we daarna de lucht in gegaan. De boomhut is veel cooler omdat je vanaf de bovenzijde letterlijk de heerser van de tuin bent!

De hutten werden dus groter en mooier en jaren later waren we echt alleen nog maar in bomen te vinden. Dat zijn pas echte paleizen!

Ook hebben we eens bij het kasteel een hut gebouwd, dat mocht volgens mij niet en hij zat ook boven het water, dus heel veilig was het niet.

Mobe was denk ik wel ons hoogtepunt. Mobe was de naam van die hut (natuurlijk heeft een hut een naam!) maar dit keer wilden we hem ook op de hut schrijven.

Zo konden we pas echt indruk maken op onze vriendjes van de voetbal!
We vonden in het oude schuurtje in de tuin van mijn vriend alleen de letters M O B E. Boem was een rare naam en Emob ook. Mobe werd het dus 😉
Na de Harry-hamer en Mobe werden we te oud voor hutten bouwen. Helaas moet ik zeggen, want eigenlijk bestaat er niks mooiers dan hutten bouwen. Ken je dat programma waarin ze hele luxe hutten, tuinen en zwembaden bouwen, dat vind ik gaaf om te kijken!

Het vuurtje in mij was gaan branden
Nu wist ik het zeker: ik wilde architect worden! Kon ik mooi de volgende Eiffeltoren en Paleis op de dam ontwerpen!

Na de basisschool en het VWO was het pad uitgestippeld: Ik wilde bouwkunde op de HTS (later HBO) studeren en dan doorstuderen voor architect.

Ik werd afgewezen…

In het derde jaar was er een overschot aan architectuur-richting-studenten. Ik was niet goed in vage tekeningetjes maken maar wilde altijd wat ‘zinvols’ ontwerpen. Die leraar vond mij te bekrompen en besloot dat ik niet verder mocht gaan.

Het lag natuurlijk niet aan mij; hij had ongelijk, dat zul je begrijpen 😉

Hoe dan ook: ik was toen al bezig met een ‘zinvol ontwerp en gebouw’.

Hoe kun je nu iets tekenen waar niemand in wil wonen, te moeilijk is zodat het nooit gebouwd kan worden of waarvan je weet dat de kosten zo hoog zijn dat het er nooit zal komen? Laat staan dat ik er later een technische beschrijving of bestek van zou willen schrijven.

Ik mocht hem ook niet.

Ik snapte dat niet. En wilde ook niet meedoen aan de fantasiebeelden van die man.

Je merkt het goed, ik ben nog steeds gefrustreerd en mocht hem echt niet. Nou ja, een beetje dan. Als niet-zitten blijver is tegenslag hard. Want dit is de eerste en laatste keer dat ik een vak niet haalde.

Hij had eigenlijk wel gelijk
Ik was gewoon bezig met de haalbaarheid van ontwerpen. Een gebouw mag best mooi zijn, maar het moet wel functioneel en betaalbaar zijn. Nog steeds irriteer ik mij eraan als ik in de media lees als overheidsgebouwen boven budget zijn gegaan. Ze zijn vaak te duur geworden omdat ‘de ontwerper zijn plannen lastig uitvoerbaar bleken te zijn’. Vaak blijkt later het onderhoud ook meer geld te kosten dan vooraf gedacht. Dit is geld uit de staatskas, dus ‘ons geld’. Kortom: iets mag wel mooi zijn, maar daarnaast moet het betaalbaar en functioneel zijn.

Tijdens de stages bij Archtectenbureau Architraaf in Wijk en Aalburg en bouwbedrijven De Vries en Verburg in Stolwijk, Van der Linden uit Sint Michielsgestel, later overgegaan in Hurks bouw kon ik lekker met mijn handen in beton, gips en verf zitten. Ook kon ik bij afdelingen bedrijfsbureau, werkvoorbereiding, calculatie verder ervaring opdoen. Hiermee leerde ik de fijne kneepjes van het bouw vak.

Alhoewel: bij het architectenbureau in Wijk en Aalburg was het voornamelijk tekeningen kopiëren. Duizenden vellen A0-tekeningen rolden uit de grote copier.

Die enorme vellen mocht ik handmatig vouwen, ik heb veel bloedende vingers gehad daar.

De twee bouwbedrijven daarna waren leuk. Om 6 uur de eerste bak smerige koffie in de klamme bouwkeet was de aftrap van steeds weer een hectische dag.

Ik heb superveel gezien en geleerd van Johan en Arie. De anderen ook, maar vooral van deze twee. Alle trucjes in de bouw werden toegepast.

In hartje winter was het steeds binnen ontdooien en dan weer timmeren buiten. Als het niet te koud was beton storten en anders stenen opperen voor de metselaar en zakken sjouwen voor de stukadoors.

Lekker sjouwen
Zelf mocht ik ook steeds dingen oefenen. Zo leer je alle werkzaamheden bij bouwen, supermooi vond ik dat.
Voorbereiden vond ik nog leuker: zorgen dat alles op tijd op de bouw was en de spullen ook juist waren.

Eens moest ik hout meten van tekening om wanden af te timmeren. Toen ik de vrachtwagen drie weken later het hobbelige bouwterrein op zag rijden, schrok ik me kapot.
‘Dat is toch veel te veel hout?’
Ik pakte mijn rekenmodel erbij en schrok me wild: de schaal was 1:200 in plaats van 1:100. Ik dacht na 7 maanden architectenbureau dat ik alles wel wist van bouwtekeningen, een schaal 1:200 gebruikten we daar nooit.

Ik had dus twee keer te veel besteld….

Iedereen moest enorm lachen op de bouwplaats. Dit was ik ook wel gewend want stagiaires moesten natuurlijk standaard ‘plinttrapjes halen in de werk-keet’ en ‘luchtankers kopen bij de groothandel’.
Beide producten bestaan simpelweg niet… Ik lachte maar mee als een boer met kiespijn 😉

Down to earth
Ik had wel door dat ik nooit architect zou willen zijn: al die dingen bedenken die ik de praktijk niet uitvoerbaar zijn zorgt ervoor dat je al snel ‘echte bouwkundigen nodig hebt’ om een gebouw echt te realiseren.

Ook nu nog ben ik heel erg van het ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ en ‘het moet wel betaalbaar blijven’.
Ik studeerde af bij PRC bouwkostenadviseurs, later verder als Arcadis in Oosterbeek bij Arnhem. In een oud hotel zat ik in het zolderpuntje aan het kleinste bureau ter wereld van in de ochtend vroeg tot in de avond. Ik slaagde met een 9. Dit was pas een mooi vak!

Ik ging doorstuderen voor bouwtechnische bedrijfskunde want de relatie tussen kosten en bouwen vond ik razend interessant: hoe maak je het mooiste gebouw voor het minste geld.
Na 2 jaar had ik ook die diploma op zak, nu was ik ing. ing. Peter Viveen (twee keer ingenieur achter elkaar bestaat dus wel).

Alles leren bij aannemer en architect
Ik ging werken en had het erg naar mijn zin. Van uitvoering naar bestekken schrijven (technische omschrijving) tot overleg met alle adviseurs bij een verbouw en nieuwbouw. Overal leerde ik weer.
In de avonduren en weekenden ging ik verder met leren, ik had het te pakken. De opleiding allround calculator aannemerij, bouwkostendeskundige en Real Estate op de universiteit gaven de jaren daarop volop drukte in de vrij tijd naast mijn baan.

Toen de opleidingen in mijn richting op waren had ik ook weer een mooi klushuis gekocht. We hebben een vrijstaand huis compleet eigenhandig verbouwd en later met dikke winst weer verkocht. De slimme verbouwingen hadden echt veel meerwaarde ondanks de dalende huizenmarkt. Op naar de volgende, en het is wellicht herkenbaar.

Leuk en druk dus. Toch begon het na jaren werk in verschillende functies (6 om precies te zijn) te steeds vaker te knagen.

Ik ging steeds fanatieker sporten om mijn hoofd leeg te maken en fit te blijven in een stressvolle werkweek. Vooral hardlopen was en is mijn ding.

Discussies met de opdrachtgever vond ik niet leuk, maar het moest van mijn baas. Vaak werd het te hard gespeeld en ik had moeite met de juiste belangen: het ging mij namelijk om een goed en mooi gebouw, niet om gesteggel over ego’s en verborgen agenda’s.
Ook vond ik de interne politiek in een bedrijf niet fijn. Waarom zijn we bezig met allerlei gedoe tussen collega’s/ leidinggevenden/ promoties en ander stoelpoten-gezaag?
Het gaat toch om mooie gebouwen maken voor de klant?
De gemixte belangen irriteerden mij.

Wilde ik bij die grote adviseurs/ bedrijven in de bouw blijven werken?

Of toch echt zelf het heft in eigen handen nemen?

Ik had in 2006 al Verbouwkosten.com laten registreren…

Een bevriende programmeur zette de eerste website op zodat ik anderen kon helpen met tips over verbouwen. Wat kost iets en hoe pak je het slim aan?

Dit vond ik nog mooier!

Sterker nog: ik kreeg er nog meer energie van.

Ik was lang aan het twijfelen of ik de stap durfde te maken.

We schrijven 2010. Op verbouwkosten.com was ik in de avonduren al 4 jaar mensen aan het helpen met tips en Verbouwtool.

Dikke aanbiedingen voor mooie banen en salarissen rolden binnen van headhunters
Het was nu of nooit.

Headhunters hoorden al langer over mij en meermaals rolden de aanbiedingen voor mooie banen en salarissen binnen. Ik herinner me nog een aanbod van 5.200 euro per maand, goed pensioen en met nog betere leaseauto dan ik toen had.

Was dit wat ik wilde?
Het kriebelde al lang maar ik durfde niet mijn baan op te zeggen. Gelukkig was het winter en konden we schaatsen, dat deed ik graag als duursporter.

Ik nam een besluit met een stappenplan: met Ton ging ik naar de Weissensee om daar de alternatieve Elfstedentocht te schaatsen, en daar moest het besluit gemaakt worden.

Stap 1: start om 6.00 uur in het donker bij min 15 graden op het ijs op de Weissensee
Stap 2: denk na over de keuze
Stap 3: haal het elfstedenkruisje binnen door de 200 kilometer te volbrengen
Stap 4: maak een keuze VOORDAT ik van het ijs afstap.

Je weet vast wat ik koos: om ongeveer 5 uur in de avond schaatsten wij over de finish en waren doodop.

Ik had besloten om mijn baan nu echt op te zeggen. Spannend maar ja, dat is het leven.

Ik schreef die avond nog de mail aan mijn werkgever en viel doodop van moeheid in slaap in Oostenrijk.

Ik was nog nooit zo bang, opgelucht en gelukkig tegelijk geweest!

Inmiddels gaat Verbouwkosten.com naar de 15 jaar mijlpaal en is dit allemaal erg lang geleden.

Van 2 jaar werken op mijn zolderkamertje aan de tips voor de verbouwingswensen van mensen, kwamen Guido en Henk steeds vaker bij me werken.
Het werd al echt een bedrijfje.

Nadat kantoor 1 met enkelglas te oud werd, was kantoor 2 de juiste vervolgstap. Met nog meer mensen helpen we iedere dag mensen met hun huis en verbouwplannen.
Dit vind ik prachtig!

7 dagen per week van vroeg tot laat ben ik bezig met mijn hobby:

>>>> helpen met de hutten bouwen van anderen, zodat het ook hun waardevolle paleis wordt <<<<

Dit is voor het eerst dat ik het zo opschrijf, maar dat is eigenlijk wat we doen: een paleisje maken van hun woning tegen aanvaardbare kosten!

Bekijk ook zeker de andere mensen uit ons team waar ik zeer trots op ben!

Binnen 2 minuten weten wat je verbouwing kost?

Bepaal met de calculatie tool snel en eenvoudig kosten van verbouwen voor een huis. Binnen 2 minuten heb je de kostenindicatie van jouw wensen plus de besparingsmogelijkheden. Met onze Verbouwhulp weet je waar je aan toe bent voordat je start!

• Bekijk wat je hebt aan onze Verbouwhulp ►